Dziękujemy za piękne spotkanie. Pogodę!!! Energię! Aktywność! To było ważne spotkanie, bo podsumowujące. Tak samo ważna część, niekiedy nawet ważniejsza niż poszczególne zajęcia, bo podkreśla pracę uczestników. Uczestnicy spotkania i rodzice! wzięli udział w aktywnościach, które albo podkreśliły jego mocna strony, albo wskazały już teraz elementy do podjęcia dalszych działań. Mamy piękne zdjęcia – link do galerii zdjęć u dołu.

Szczerze mówiąc zupełnie niespodziewanie pojawiło się tak dużo informacji o uczestnikach – widać, że dawno nie zmienialiśmy środowiska, ciągłe zajęcia w Fundacji trochę jednak ukrywają i stały grafik i miejsce nie pokaże wszystkich umiejętności uczestników. Możemy śmiało powiedzieć, że etap ewaluacji bardzo przyspieszył:)

Podczas spaceru uczestnicy wykonywali proste zadania, które „przerabialiśmy” na zajęciach przez 12 miesięcy. Przydział do grup miał być trochę inny, ale nie wszyscy, którzy są w projekcie dojechali na spotkanie co spowodowało, że grupy były łączone. Dawało to więcej możliwości pracy, ale nie było ułatwieniem, tym bardziej, że kadra projektowa też w niepełnym składzie. Było więc inaczej niż planowaliśmy, ale jak zawsze powtarzamy – uczymy się być elastyczni.

Niektóre zadania były identyczne jak podczas zajęć i z tymi wszyscy uczestnicy poradzili sobie wspaniale, ale niektóre zadania różniły się choćby tym, że były wykonywane w terenie i z inną grupą. Podsumowanie spostrzeżeń:

1. Każda grupa ominęła zaznaczone punkty – zarówno grupy dziecięce jak i rodzice. A były zaznaczone czerwonymi wstążeczkami. Wniosek – bardzo łatwo przeoczyć informacje, ale też słowa, które gdzieś mówimy do siebie nawzajem. Niektórzy się zagadali, niektórzy się zbytnio spieszyli, a niektórzy patrzyli pod nogi zamiast uważnie naokoło. Przeoczone punkty były pod koniec spaceru – uważność na szczegóły wtedy spadła, a my czasami oczekujemy, że dzieci przez 45 minut będą aktywnie się uczyły. Jak?
2. W starszych grupach niekiedy pojawiał się lider, niekiedy dzieci przyjmowały własne role, warto porozmawiać z dziećmi na ten temat. W najmłodszej grupie walka o pozycje lidera była czasami napięta i kłótnie nie pojawiły się tylko dlatego, że dzieciaki dobrze się znają i już nie raz przerabiały sytuację, że nie wszyscy mogą jednocześnie swoje zdanie zaproponować. Najczęściej wygrywało demokratyczne głosowanie. Niestety, bo to nie zawsze było najlepsze rozwiązanie. Co pokazuje też i polityka i historia;) Ale wiemy, że nic lepszego nie wymyślono:)
3. Wyraźnie lepiej wszyscy uczestnicy czuli się w sytuacji, gdy mieli bliską, znajomą osobę w swojej grupie. Nie jesteśmy pewni, ale wydaje nam się, że w niektórych sytuacjach dorośli zamieniali się i łączyli w grupy tak, aby być z kimś bliskim;) Niektórzy też mieli szczęście i „los im sprzyjał”. Wyobraźmy sobie teraz swoje dzieci i pomyślmy, jak się zachowają z kimś bliskim i bez. Czasami uczymy dzieci, aby próbowały „kombinować” i znaleźć się w sprzyjającej im sytuacji, grupie, jednak w większości przypadków dzieci będą przestrzegały zasad o wiele bardziej niż dorośli i będą czuli, że to jest nie w porządku, gdy ktoś tak robi. Dodatkowo, gdy chcemy, aby dzieci nauczyły się nowej umiejętności np. podczas zajęć „zabieramy” to poczucie pewności i rozdzielamy od przyjaciela/przyjaciółki (tak jak nie ma na zajęciach rodzica), ale gdy chcemy żeby wykonały dobrze zadania podsumowujące – nie możemy tego robić, bo… po co? Chyba, że akurat tego dnia przyjaciela, przyjaciółki nie ma. To często z największych problemów dzieciaków w relacjach, dlatego trzeba jak najczęściej go „przerabiać”.
4. Jeśli mowa o rodzicach i dzieciach:) – większość „dużych” dzieciaków po prostu nie chce już przyjeżdżać z rodzicami. Chociaż bardzo nam zależy na tym, aby rodzice byli, młodzież tak to wykombinuje, że rodzice się nie pojawiają. To są absolutnie naturalne potrzeby rozwojowe i wygląda na to, że tak to już zostanie. Dlatego teraz cieszymy się z obecności rodziców młodszych grup, bo wiemy, że za jakiś czas zostaniecie Państwo przez własne dzieci poproszeni, aby nie jechać:)
5. Talenty zostały omówione przez terapeutów pracujących w Fundacji i wybrane te cechy, które są najbardziej widoczne lub które widzimy, że się pojawiają w wielu sytuacjach dzięki pracy. Dzieci zgadzały się z większością odkrytych przez nas talentów. Niektóre talenty wpisane były tak, że wydaje nam się, że dziecko nie widzi w sobie tej cechy, a analizując jego zachowanie i dążenie do tej cechy my widzimy, że dana cecha wybija się, wyróżnia spośród innych. Oznacza to, że dzieci mogą wypracować jakąś cechę, która staje się z czasem naturalna, a może nawet wiodąca, jak zrozumieją mechanizm, konsekwencje z jej używania, wykorzystywania i radość jaką dana umiejętność daje.
6. Od wielu osób otrzymaliśmy informacje, że spacerowanie w milczeniu było bardzo trudne – może dlatego tak trudno wszystkim nam się skoncentrować. Spacerowanie w milczeniu w grupie to jednocześnie najczęściej pomijane zadanie;)
7. Wspaniale było obserwować elementy rywalizacji, której tak często się obawiamy, a która jest cenną umiejętnością w codziennym życiu i wpływa na samoocenę i pewność siebie. Nie chodzi tu o to, kto jest lepszy, ale o zabawę w rywalizacji i umiejętność cieszenia się ze wspólnej gry, motywowania siebie, radzenia sobie z przegraną.
8. Makarena – zdjęcia i śmiechy z siebie nawzajem mówią najwięcej. Przypominamy, tu nie chodzi o idealne ruchy czy zapamiętanie całego układu – nie w tym przypadku – ale o wspólną zabawę, radość, ruch, emocje. Czasami specjalnie się pomylimy, aby dodać otuchy innym, a czasami wytrąci nas z ruchu jedna myśl.
9. I najciekawszy, chociaż chyba najprostszy punkt spaceru – przytulanie do drzewa sprawiało prawie wszystkim przyjemność – warto zastanowić się czy robimy to często i dlaczego nie? Ciekawostka – istnieją dowody na to, że drzewa pomagają w wielu zaburzeniach jak depresja, nadpobudliwość. Wynika to ze wzrostu oksytocyny i dopaminy. Zachęcamy do poszukania informacji na ten temat. Jeśli ktoś nie chce szukać dowodów, może nam zaufać, na naszą odpowiedzialność:)

Jak zawsze podczas naszych spotkań najważniejszym elementem były wypowiedzi uczestników podczas kręgu. To czas, gdzie siadamy i każdy może powiedzieć coś od siebie. Co Ci się podobało, albo nie podobało. Nie wszyscy muszą się wypowiedzieć, jeśli nie chcą. Nie oceniamy wypowiedzi dlatego zazwyczaj pojawiają się cenne informacje. Czasami, gdy wiemy, że dziecko chce się wypowiedzieć, możemy zadać pytanie – czy podobała Ci się konkretna rzecz. Wtedy uzyskamy odpowiedź. Ale tak robimy tylko w dużej grupie. Dla nas wszystkie odpowiedzi są ważne, a taką, która zwróciła szczególną uwagę jest jedna z odpowiedzi na pytanie co było fajne – odpowiedź – towarzystwo!!!!

Nie zawsze towarzystwo to nasi idealni koledzy i koleżanki, czasami – celowo – łączymy grupy młodsze ze starszymi. Dajemy informacje – możesz i umiesz się z nimi odnaleźć, chociaż to nie jest najłatwiejsze. Czasami proponujemy zabawy, ale zostawiamy też przestrzeń na własną aktywność. Ważne, żeby znaleźć w sobie taką sytuację, aby podejść do kogoś, kogo już trochę znamy i zagadać, a jeśli nie jesteśmy jeszcze na to gotowi, zagrać w proponowane gry. Można też, zwłaszcza jak się ma naście lat – narzekać i pokazywać, że to jest bez sensu i nuda. A potem w podsumowaniu powiedzieć, że wszystko mi się podobało. Dla rodziców dzieci w tym wieku – dużo siły i cierpliwości, to naturalny proces i jeśli nawet dziecko uczestniczy niechętnie, to uczy się, obserwuje i myśli, co następnym razem zrobi, jak będzie bardziej pewne siebie. Wszystkie nasze najstarsze dzieciaki w Fundacji zaliczyły ten etap:)

Nagrody na zakończenie i podsumowanie są symboliczne – staramy się nagród unikać, mogą być po to, aby coś podkreślić. Nie jesteśmy za tym, aby nagradzać dzieci za to, z czego chcemy, aby były wewnętrznie dumne – że sobie poradziły w nowej sytuacji, że są coraz bardziej samodzielne czyli odpowiedzialne, że zaliczyły jakiś etap i teraz czas na odpoczynek.

A teraz – dwa tygodnie oddechu – pierwszy to oddech po zakończeniu a drugi świąteczny. Wracamy do aktywności po Świętach Wielkanocnych.

Dziękujemy, zapraszamy do galerii zdjęć